Prolog [STARA WERSJA]

Muzyka przywołuje wspomnienia... Ale nie zawsze te dobre, czasem jedna piosenka może doprowadzić Cię do łez.

 Nazywam się Asami. Asami Katsura. Mam 17 lat. Kocham muzykę. Mogę w niej wyrazić to, co czuję. Wszystko wokół nas to muzyka. Może powstać z każdego stuknięcia, otarcia, walnięcia, czegokolwiek. Niestety, obecny status materialny mojej rodziny nie pozwolił mi na rozwijanie tej pasji. Moja mama była znaną kompozytorką, lecz umarła dawno temu, gdy miałam zaledwie 5 lat. Niewiele o niej wiem. Prawdę mówiąc... o sobie też niewiele wiem. Chcę w życiu czegoś dokonać. Zapisać się w historii jako ktoś więcej, niż zwykły człowiek, który żył i umarł...

***

Na zewnątrz sypał biały śnieg. Była to już połowa zimy. Asami siedziała na fotelu, pijąc gorącą czekoladę i wpatrując się w dal. W pewnym momencie, odstawiła już pusty kubek i sięgnęła po kurtkę.

- Coś mi mówi, że dzisiaj wydarzy się coś dobrego! - wyszła z domu z uśmiechem na ustach i skierowała się do wyjścia.

Chodząc po uliczkach miasta, do którego zaledwie parę dni temu się przeprowadziła, zauważyła chłopaka wyraźnie rzucającego się w oczy. A może skądś go znała? Podeszła bliżej, by się przekonać.

- No i na co się tak patrzysz? - zapytał, patrząc na nią pustym wzrokiem.

- No i po co się tak głupio pytasz? - zmarszczyła brwi, odwracając się na pięcie. - Burak - pomyślała.

- Kastiel! Może byś nam tak pomógł, co? - usłyszała za sobą ciepły, melodyjny głos. Coś kazało jej się z powrotem odwrócić. Ujrzała z lekka szare włosy, których końcówki pofarbowane były na ciemny zieleń, co idealnie się ze sobą komponowało.

- Ly...sander? - wydusiła z siebie. Stał przed nią jej idol. Ten, który chodził do prestiżowej szkoły muzycznej "Słodki Amoris", i również ten, którego wizerunek zna prawie każdy przeciętny człowiek.

- Hmm? Czyżby kolejna fanka? - zapytał ironicznie Kastiel, klepiąc przyjaciela po ramieniu.

- Znamy się? - Lysander spojrzał na dziewczynę.

- N-Nie! T-Tak! Znaczy... ja Ciebie znam! - zaczęła szukać jakiegokolwiek kawałku papieru po kieszeniach.

Chłopak wyjął notes, wyrwał kartkę i umieścił na niej swój podpis.

- Proszę - uśmiechnął się. - Kastiel, czas na nas - zaczął odchodzić w stronę centrum miasta, a za nim jego czerwonowłosy znajomy.

Zauważyła jakiś plakat leżący na gruncie, który już zdążył przysypać śnieg. Podniosła go, otrzepując z białego puchu.

- Przesłuchania do Słodkiego Amorisa? - zwinęła plakat, chowając go do kieszeni. Skierowała się do domu, podśpiewując coś pod nosem.